günümüzde ölüm kelimesini sıklıkla duyar olduk. geçenlerde bi' düşündüm ben de öyle. cidden hiç beklemediğim bi' anda ölsem nasıl olurdu,neler değişirdi ya da değişen bi' şey olur muydu acaba? 

 kendime kızdım sonra. 
ben benzetme yapmaya bayılırım. insanların aklında kalacak benzetmeleri severim. dedim acaba ölsem geride ismimden arta kalan ne bırakmak isterdim? yeni ortaya atılmış bi' tasarım mı,bilim üzerine bi' katkı mı,çılgınca yapılan herkese duyurulmuş bi' olay mı bilmem ne falam arttırdım seçenekleri. bu yaşıma kadar "irem" kişiliğini gözden geçirdim sonrasında. dikkatimi çeken şu özellik oldu; çok şahşahlı cümleler kurmayı beceremesem de hayatlarına girdiğim insanları mutlaka en az bi' cümlemle 12den vurmuşluğum oldu. beyin fırtınam devam ederken ben öldükten sonra insanların akıllarında söylediğim,mutlu ettiğim ya da kırdığım,yeri geldiğinde ağlattığım cümlelerle kalmak istediğimi fark ettim. çünkü söylediğim her cümleyi kendim yaşamış olup,önüme bi' basamak yaptım onlarla. onlar da yapsın isterdim. 

 kalbimizdekini dilimize aktarmak o kadar zor ki,bazen bişiyler anlatmak için yüreğimizi çıkarıp ortaya koyasımız geliyo. "al işte her şey burda ben anlatamıyorum,sen gör her şeyi" diyesimiz... yapamıyoruz,yapabilsek keşke. bu yüzden görev kelimelere düşüyo. kelimeler,kalbimizden dilimize çıkarken düşüyo bazenleri.. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

aynı zamanı yaşamak

  aynı zamanı yaşamak diye bir şey var.   gece gündüz bir olduğunuz insanla bile aynı zamanı yaşamıyoruz aslında. sabah birlikte uyandığınızda aklınıza gelen şeyler bile farklı, farklı şeyler yemek isteyebiliyorsunuz kahvaltıda.  ya da arkadaşınızın sizinle bir şeyi paylaşırken yaşadığınız duygu durum ne onunkiyle aynı ne de sizin onu bir önceki dinleyişinizle.  verdiğim örneklerin hiçbiri yadırgadığımdan değil bu arada, işleyiş bu. böyle olmak zorunda.  günbatımını izlerken sizinle aynı hayalleri kurmuyor diye kimseye kızamazsınız.  biri sizle dertleşirken siz ne kadar kendinizi verebiliyorsunuz benim derdim bu aslında. o ailesinden yakınıyor siz onun için mi üzülüyorsunuz yoksa çok şükür sizin öyle dertleriniz mi yok, yoksa aman ağlasın da modumuza dönelimci misiniz?  birinin evi yandığında ölmesinden mi korkarsınız, bundan sonra yaşayacağı travmalardan mı, evsiz kaldığı için mi yoksa ya bir gün sizin de eviniz yanarsa mı? birinin elini ilk kez tutarken ne düşünüyorsunuz? elinizdeki
Devamı

fırsat indirimi

ilişkiler indirimi olan bir mağazada hızlıca bir şeyler seçmeye çalışmak gibi. anlık bir kararla eline bir şey alıyorsun ama mağazadan çıkmadan başka bir şeye tercih edebilirsin. onu denemek isteyebilirsin, onun rengi daha çekici olabilir ya da daha rahat gözükebilir. o kadar zaman tanımıyoruz ki birbirimize ve o kadar ne istediğimizi bilmiyoruz ki..  sadece indirimden faydalanmaya çalışıyormuşuz gibi geliyor bazen. 1-2 kriterimizi karşılıyorsa hemen sahip olmaya çalışıyoruz. geri kalanları ise sadece oldurmaya çalışıyoruz. bir beden küçük mü geldi, olsun kilo vermek istiyorum zaten. rengi aslında tam içime sinmedi mi, olsun alayım illa ki bir gün giyerim.  sadece bir şey hoşumuza gittiyse geri kalanını halledebilir diye düşünüyor insan. ya ben kabullenirim ya da o zamanla bana uyum sağlar yani “değişir” hiçbir şeye geç kalmadık aslında. çevremize bakınca dışardan güzel gözüken her şey başımıza geldiğinde sabrettiğimiz, alttan aldığımız, tahammül ettiğimiz şeylere dönüşüyor. aslında be
Devamı

bağlı balık

üç seçeneğinizin olması ile bin seçeneğinizin olması aynı şey değildir hiçbir zaman. 2. üzülmenizle 756. üzülmeniz arasında bir fark vardır.   ne mi fark var diyorum?  insanların sınırlarının olması ya da olmaması ruhsal durumu etkiliyor diyorum. insanların kendilerini tanımadıkları sürecinde ya da her şeyi kabul edebilir düzeyde kaldıkları sürecinde insanların daha mutsuz olabileceğini düşünüyorum.  önce kendini bilirsin, sonra da ne istediğini bilirsin. hayattan, kendinden, doğadan, aileden…  eğer ki bir sınırın yoksa her şeyi isteyebilirsin ve seçeneğin sınırsızdır. her şeyi denemeye kalkmak demek hem zaman kaybı demek hem de başarı oranının azalması demek. başarı oranın azaldıkça motivasyonunun azalması kaçınılmaz bana kalırsa. bu sebeple gittikçe artan mutsuzlukla aslında sınırları olmayan ve ne istediğini bilmeyen birine dönüşürsün. bu yüzden mutsuz olma ihtimalin her zaman daha fazla. eğer ki bir sınırın, bir kriterin olursa bir durumla karşılaşınca iki ihtimalin olur. ya evet b
Devamı