her zaman merak etmişimdir. yazıların giriş cümlesi midir asıl önemli olan yoksa bitiş cümlesi mi?

 her zaman yaptığım gibi bu örneği de hayatıma yansıttım. 

 "insanların ilki olmayı mı istersiniz yoksa sonu mu?"
bi'ayakkabıyı satışa çıkar çıkmaz ben almışım. ama iki gün sonra bakıyorum ki herkeste var aynısı. o ilk almamın heyecanından eser yok. ne anlamı kaldı ki ilk almamın?

bi' ayakkabıyı satışa çıktıktan sonra en son ben almışım. bi' daha o ayakkabıyı biri istese de alamayacak. bu güzel bi' his. ama az önceki gibi o ayakkabıyı zaten zilyon kişi önceden almışsa son almamın ne anlamı kaldı?

 bi' ayakkabıyı satışa çıktıktan sonra kafama esince almışım. evet ilk ya da son alan kişi ben değilim. öylesine bi' zamanda,öylesine bi' sıralamayla almışım. ama o ayakkabı çevremdeki kimsede yok ve herkes bayılmış ayakkabıma. işte benim için huzur bu.

 sıralamayı önemseyen biri olmadım hayatım boyunca. ilkinden sonundan banane. herkesin koca bi' geçmişi var ve ben ilkleri sonları kovalayamam. karşımdakine ne kadar bi' şey katabiliyorsam,ona ne kadar özel olduğunu hissettirebiliyorsam ve en önemlisi onda güzel bi' iz bırakabiliyorsam yemişim ilkini. her gün lanet edilen bi' ilk de olabilirim birinin hayatında. önemli olan akıldan silinemeyecek ve yerine asla başka bir şey koyamayacağı anlar bırakmaktır. ne kadar güvenli bi' his..

 ilk ya da son olucaz diye insanların hayatını mahvetmeyi bi' tarafa bırakıp,insanlara -hayatlarında olmasak bile- asla yerimizi başkasına kaptıramayacağımız şeyler yaşatalım. 

 dipnot: bu yazının dikkat çekici bi' giriş ve bitiş cümlesi yoktur. asıl anlatılmak istenen konu bu noktaların arasında bi' yerdedir. okuduğunuz için tişikkürler tişikkürler tişikkürler. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

aynı zamanı yaşamak

  aynı zamanı yaşamak diye bir şey var.   gece gündüz bir olduğunuz insanla bile aynı zamanı yaşamıyoruz aslında. sabah birlikte uyandığınızda aklınıza gelen şeyler bile farklı, farklı şeyler yemek isteyebiliyorsunuz kahvaltıda.  ya da arkadaşınızın sizinle bir şeyi paylaşırken yaşadığınız duygu durum ne onunkiyle aynı ne de sizin onu bir önceki dinleyişinizle.  verdiğim örneklerin hiçbiri yadırgadığımdan değil bu arada, işleyiş bu. böyle olmak zorunda.  günbatımını izlerken sizinle aynı hayalleri kurmuyor diye kimseye kızamazsınız.  biri sizle dertleşirken siz ne kadar kendinizi verebiliyorsunuz benim derdim bu aslında. o ailesinden yakınıyor siz onun için mi üzülüyorsunuz yoksa çok şükür sizin öyle dertleriniz mi yok, yoksa aman ağlasın da modumuza dönelimci misiniz?  birinin evi yandığında ölmesinden mi korkarsınız, bundan sonra yaşayacağı travmalardan mı, evsiz kaldığı için mi yoksa ya bir gün sizin de eviniz yanarsa mı? birinin elini ilk kez tutarken ne düşünüyorsunuz? elinizdeki
Devamı

fırsat indirimi

ilişkiler indirimi olan bir mağazada hızlıca bir şeyler seçmeye çalışmak gibi. anlık bir kararla eline bir şey alıyorsun ama mağazadan çıkmadan başka bir şeye tercih edebilirsin. onu denemek isteyebilirsin, onun rengi daha çekici olabilir ya da daha rahat gözükebilir. o kadar zaman tanımıyoruz ki birbirimize ve o kadar ne istediğimizi bilmiyoruz ki..  sadece indirimden faydalanmaya çalışıyormuşuz gibi geliyor bazen. 1-2 kriterimizi karşılıyorsa hemen sahip olmaya çalışıyoruz. geri kalanları ise sadece oldurmaya çalışıyoruz. bir beden küçük mü geldi, olsun kilo vermek istiyorum zaten. rengi aslında tam içime sinmedi mi, olsun alayım illa ki bir gün giyerim.  sadece bir şey hoşumuza gittiyse geri kalanını halledebilir diye düşünüyor insan. ya ben kabullenirim ya da o zamanla bana uyum sağlar yani “değişir” hiçbir şeye geç kalmadık aslında. çevremize bakınca dışardan güzel gözüken her şey başımıza geldiğinde sabrettiğimiz, alttan aldığımız, tahammül ettiğimiz şeylere dönüşüyor. aslında be
Devamı

bağlı balık

üç seçeneğinizin olması ile bin seçeneğinizin olması aynı şey değildir hiçbir zaman. 2. üzülmenizle 756. üzülmeniz arasında bir fark vardır.   ne mi fark var diyorum?  insanların sınırlarının olması ya da olmaması ruhsal durumu etkiliyor diyorum. insanların kendilerini tanımadıkları sürecinde ya da her şeyi kabul edebilir düzeyde kaldıkları sürecinde insanların daha mutsuz olabileceğini düşünüyorum.  önce kendini bilirsin, sonra da ne istediğini bilirsin. hayattan, kendinden, doğadan, aileden…  eğer ki bir sınırın yoksa her şeyi isteyebilirsin ve seçeneğin sınırsızdır. her şeyi denemeye kalkmak demek hem zaman kaybı demek hem de başarı oranının azalması demek. başarı oranın azaldıkça motivasyonunun azalması kaçınılmaz bana kalırsa. bu sebeple gittikçe artan mutsuzlukla aslında sınırları olmayan ve ne istediğini bilmeyen birine dönüşürsün. bu yüzden mutsuz olma ihtimalin her zaman daha fazla. eğer ki bir sınırın, bir kriterin olursa bir durumla karşılaşınca iki ihtimalin olur. ya evet b
Devamı