kırıntılar

her zaman da güçlü kalınmıyor be.  dışarıdan çok sağlam gözüken duvarların ardında yaşanan iç savaşı duymuyo kimseler. kaç kişiyi öldürüyorum gün içinde içimde,kaç kişiyi sınır dışı ediyorum geri gelmesin diye. kaç kişiden vazgeçiyorum sonra vazgeçmekten vazgeçiyorum . bazen duvarlar içinde çok yalnız kalıyorum ölecek gibi oluyorum,bazen ise yalnızlık bile çok kalabalık geliyor.  o kadar uğraşıp inşa ettiğin duvarlar kalbine batıyo bazen. kanadıkça daha derine iniyo,yerleşiyo oraya. bazen güvende hissederken bazen de yoruluyosun sürekli korumaktan,tetikte olmaktan. düşünüyosun böyle. "benden daha güçlüsü gelse de bi anda yakıp yıksa tüm duvarları,ona emanet etsem içimde sakladıklarımı" diyosun. gözlüyosun ama gelen de yok. kendini koruyarak en büyük zaferi kazandığını düşünürken kendi içinde kaybettiğini hissettiğinde tökezliyosun bi miktar. yıkıntıların artıyo,yine sana daha fazla iş düşüyor.  ağlarsan rahatlarsın diyolar ya bence insan ağladıkça boğuluyo içte