kırıntılar

kendimizi herkese sevdiremeyiz. bunu kabullendik diyelim. peki kimlerin bizi sevmesini önemsemeliyiz? bizi sevenler mi daha önemli yoksa bizim sevdiklerimiz mi?  biri bir ışık yaktı diyelim, hevesliyiz. biz ona ısındık. o da bizi sevsin diye olduğumuz kişinin bir-iki tık üstüne çıkmalı mıyız yoksa olduğumuz kişi mi olmalıyız? demek istediğim şey ona hep rol yapalım da bizi sevsin değil. onun da aklında "acaba mı?" ihtimalini oluşturabilmek adına, yani kendimize bir yol ayırabilmesi adına birazcık şekilden şekile girilmeli mi?  asla taviz vermediğimde içimde ufaktan bir sıkıntı oluşmuyor değil. acaba öyle mi yapsaydım, böyle mi deseydim diye. ama bu şekilde düşününce de bu ihtimaller hiçbir yaşanmışlık karşısında değişmeyecek. bu sorular değişmeyen mutlak sorular.  birazcık farklı davrandığımda ise aslında onunla iletişimde olan kişi ben değilmişim gibi hissediyorum. oradan da hop ben aslında kimim sorusu çıkıyor karşıma.  bazen çok sevimliyim, bazen çok katıyım. acab