Zaten öyle.
Bazı gerçekleri kabullenemiyorum. Bir zamanlar tek hedefimin para biriktirip bir ayakkabı almak olması ama seneler sonrasında hiç umursamadan o ayakkabıyı çöpe attığım gerçeği gibi. O zamanın hisleriyle, o zamanın mantığıyla varımı yoğumu verebileceğim bir şeyi bir süre sonra hiç umursamamak beni çok korkutuyor. O an tüm kalbinle istiyorsun ama zamanı gelince en istemediğin şey olacak belki de. O zaman geçmişte verdiğin savaş, emek buna değecek mi? Önemsediğin şeyin değeri kalmayacağını bile bile o kadar çabaya değer mi hayatımızdaki şeyler? Bir eşya üzerinden örnek verdim ama konu eşyalar değil. Konu duygular, hayatımıza aldığımız insanlar. Duygusal ilişkiler, arkadaşlık ilişkileri, iş ilişkileri, mahalledeki esnaf ilişkileri... Ne olarak yorumlarsak yorumlayalım hayatımız boyunca birçok ilişki modeline maruz kalıyoruz. Onlar için duyduğumuz empati, benimseme, sevgi, vicdan, kendine yakın görme... Ve bu duygular eşliğinde onlara verdiğimiz tavizler, onlar için yaptığımız fedakarlıkl