Hiç vazgeçildiniz mi?
Hani sanki yaptığınız tüm o şeyler sanki bi toz parçasıymış da ağızdan çıkan ufacık bi kelimede uçup gitmiş gibi hissettiniz mi? 
Başa gelen çekilirmiş de başa gelmeden de bilinmezmiş,öyle derler.

Şansa bala mı yaşıyoruz dersiniz acaba? Tek bir hayatın var ve tüm kararların sana ait olması gerekiyor. Ama nasıl? Bu kadar çok müdahaleci insan varken bu kadar hayal gücüne sahipken ve bi' o kadar da caydırıcı tonlarca şey varken nasıl? Bu hayat nasıl bizim hayatımız oluyor? 

Bi' ton duygu değişimi arasında vermen gereken kararlar,yapman gereken görevler ve yaşaman gereken bi' hayat var. Heh tamam bu sefer her şey yolunda derken bi' anda yolun sonundaymışsın gibi. 

Şu olursa mutlu olurum derken o olunca mutlu olmamak? Bi' gününün bi' gününü tutması? Yalnız kalmak istemek yalnız kalınca sıkılmak? 

"Bu senin hayatın" derken acaba hayatına dair her şey mi hayat? Eğer buysa bu hayatta 6. hissi kuvvetli olanlar mı güzel bi' hayat yaşıyor yani? Doğru olduğunu hissettiği yolda ilerleyen ve bunu başaran kişi mi güzel hayata sahip?

Öyle şeyler yaşayıp öyle duygular hissediyorsun ki için ölüyor be. Nefes alıyorsun ama almasan daha iyi gibi. Yanıyor için,yandığı kadar içiyorsun. Yandıkça daha da içiyorsun,bi' süre sonra herkes bir olup senin içini içiyor. İçin içini yiyor bu benim hayatımsa neden böyle diyorsun. Cevap mı? Cevap yok.

Başa dönüyorum. SİZ HİÇ VAZGEÇİLDİNİZ Mİ? Sanmıyorum hayır diye bi' cevap çıkacağını. Bi' çok şeyden vazgeçtiğiniz gibi elbet bi' ara bi' şeyler de sizden vazgeçmiştir. Neden mi? Çünkü seçimler. Tüm seçimleriniz birbirini onaylaması gibi bi' olasılığı hesaplayacaksak benim matematik o kadar da iyi değil. Ama 2x2 de hepimiz aynı fikirdeyiz. 

Ben de vazgeçildim. İnsanlar tarafından,vücudum tarafından -artık eskisi kadar iyi yüzemiyorum sigara ve alkole kızmış olsa gerek- ama bazen de hayatım benden vazgeçmiş gibi hissetmiyor değilim, öldürmek değil de işkence etmeyi seviyor gibi. Haklı gibi aslında. Yere düşürdüğüm birini "heh bu düştü" diye bırakıp gitmem. Beni anladığını anlayana kadar can yakarım.

"Can yakmak" Bi' can nasıl yanar? Nasıl olur da başkasının söyleyeceği söz umrunda olmazken birinin söylediği tek söylediği söz sanki kalbini yerinden oynatırcasına can yakar? Oluyor işte kimisi de Allah'ın hikmeti diyip geçiyor. Geçiştiriyoruz bi' şekilde. Geçiştirdikçe yenisi geliyor,sonra bi' yenisi daha. Sonrasında birikiyor boğazında,yutkunamayacak gibi oluyorsun. Nefesini keseceklermiş gibi. Kesseler daha iyi ama kesmiyorlar. Gibi gibi yaşıyoruz,tam değil de gibi gibi. Hani mesela beni anlıyor musun? O aslında evet değil de gibi gibi. Seninle aynı fikirde olmasam da anlayabiliyorum gibi. 


Çok uzun oldu bu yazı. Uzun süren şeyler insanın canını sıkar. Uzun ömür,uzun sigara,uzun cümleler,uzun beklemeler.. Sonuç olarak vazgeçtiğiniz her şey için hayatınız sizden bi' parça bi' şey alır. O yüzden vazgeçilene dikkat etmek gerek. Önemsiz görülen tek bir noktalama işaretinin tüm anlamı değiştirmesi gibi.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

aynı zamanı yaşamak

  aynı zamanı yaşamak diye bir şey var.   gece gündüz bir olduğunuz insanla bile aynı zamanı yaşamıyoruz aslında. sabah birlikte uyandığınızda aklınıza gelen şeyler bile farklı, farklı şeyler yemek isteyebiliyorsunuz kahvaltıda.  ya da arkadaşınızın sizinle bir şeyi paylaşırken yaşadığınız duygu durum ne onunkiyle aynı ne de sizin onu bir önceki dinleyişinizle.  verdiğim örneklerin hiçbiri yadırgadığımdan değil bu arada, işleyiş bu. böyle olmak zorunda.  günbatımını izlerken sizinle aynı hayalleri kurmuyor diye kimseye kızamazsınız.  biri sizle dertleşirken siz ne kadar kendinizi verebiliyorsunuz benim derdim bu aslında. o ailesinden yakınıyor siz onun için mi üzülüyorsunuz yoksa çok şükür sizin öyle dertleriniz mi yok, yoksa aman ağlasın da modumuza dönelimci misiniz?  birinin evi yandığında ölmesinden mi korkarsınız, bundan sonra yaşayacağı travmalardan mı, evsiz kaldığı için mi yoksa ya bir gün sizin de eviniz yanarsa mı? birinin elini ilk kez tutarken ne düşünüyorsunuz? elinizdeki
Devamı

fırsat indirimi

ilişkiler indirimi olan bir mağazada hızlıca bir şeyler seçmeye çalışmak gibi. anlık bir kararla eline bir şey alıyorsun ama mağazadan çıkmadan başka bir şeye tercih edebilirsin. onu denemek isteyebilirsin, onun rengi daha çekici olabilir ya da daha rahat gözükebilir. o kadar zaman tanımıyoruz ki birbirimize ve o kadar ne istediğimizi bilmiyoruz ki..  sadece indirimden faydalanmaya çalışıyormuşuz gibi geliyor bazen. 1-2 kriterimizi karşılıyorsa hemen sahip olmaya çalışıyoruz. geri kalanları ise sadece oldurmaya çalışıyoruz. bir beden küçük mü geldi, olsun kilo vermek istiyorum zaten. rengi aslında tam içime sinmedi mi, olsun alayım illa ki bir gün giyerim.  sadece bir şey hoşumuza gittiyse geri kalanını halledebilir diye düşünüyor insan. ya ben kabullenirim ya da o zamanla bana uyum sağlar yani “değişir” hiçbir şeye geç kalmadık aslında. çevremize bakınca dışardan güzel gözüken her şey başımıza geldiğinde sabrettiğimiz, alttan aldığımız, tahammül ettiğimiz şeylere dönüşüyor. aslında be
Devamı

bağlı balık

üç seçeneğinizin olması ile bin seçeneğinizin olması aynı şey değildir hiçbir zaman. 2. üzülmenizle 756. üzülmeniz arasında bir fark vardır.   ne mi fark var diyorum?  insanların sınırlarının olması ya da olmaması ruhsal durumu etkiliyor diyorum. insanların kendilerini tanımadıkları sürecinde ya da her şeyi kabul edebilir düzeyde kaldıkları sürecinde insanların daha mutsuz olabileceğini düşünüyorum.  önce kendini bilirsin, sonra da ne istediğini bilirsin. hayattan, kendinden, doğadan, aileden…  eğer ki bir sınırın yoksa her şeyi isteyebilirsin ve seçeneğin sınırsızdır. her şeyi denemeye kalkmak demek hem zaman kaybı demek hem de başarı oranının azalması demek. başarı oranın azaldıkça motivasyonunun azalması kaçınılmaz bana kalırsa. bu sebeple gittikçe artan mutsuzlukla aslında sınırları olmayan ve ne istediğini bilmeyen birine dönüşürsün. bu yüzden mutsuz olma ihtimalin her zaman daha fazla. eğer ki bir sınırın, bir kriterin olursa bir durumla karşılaşınca iki ihtimalin olur. ya evet b
Devamı