en büyük ceza.

bi' insana verilen en büyük ceza ne olabilir?
yalnızlık?
sevgisizlik?
aşk olmayan bir hayat?

bi' insana verilen en büyük ceza umutsuzluktur. umutsuz kalan bir insanın yapabileceği hiçbir şey yok. hiçsizliği umutsuzluk olarak benimser. umutsuzluk hiçsizliktir. ne uyanmaya,ne yaşamaya,ne yarına umut beslenmez. 

kaybedecek hiçbir şeyi olmayandan korkulur derler. kaybedecek bi' şeyi olmayan biri bile savaşa girmeyi ve onu kazanmayı umut eder. ama umutsuzsanız savaşa bile girmezsiniz. asıl zarar karşıdakine değil de hep kendinedir. kendine ihanet eder. kendinden vazgeçer.

siz hiç kendinizden vazgeçtiniz mi?
ama böyle bir iki fedakarlık yaptığınız aşk dolu maceralarınızdan bahsetmiyorum.
kendinizi karşıya koyup ona hoşçakal dediniz mi?
aşka,alkole,güneşe,insanlara değil de kendinize karşı umudunuzu yitirdiniz mi hiç?

o kadar şey yaşayıp,o kadar şey düşünüp,kendinizi tanıdığınızı zannedip asla dile dökemediğiniz oldu mu? konuşmaya çalıştıkça tüm kelimeler birbirine dolandı mı hiç?

yanlışlar tespit edilir ve istenirse bunlar düzeltilir. 
ama bazı yanlışlar vardır ki doğrusu olmayan..
varsa bile o doğrunun size asla iyi gelmeyeceği..

bazen birilerini aramak ister insan ama hiç tanımadığı ve hiçbir zaman da tanıyamayacağı öylesine hayali birini aramak ister.
kendini anlatmak, kendini ağlatmak ve sonrasında her şeyi sıfırlamak ister.
kendi kendine konuşmaya başlar bu sefer.
kendiyle arkadaş olmak ister.
başkasıyla değil,sadece kendiyle anlaşmak ister.
konuşur,dinler hatta bazen kendiyle kahkahalaşır bile.
kendini sever. 
sonra insanları sevmeyi dener.
kendi gibi birisini bulmayı umar.
bi' şeyler anlatabilecek,bi' şey dinleyebilecek ve üzerine güldürebilecek birisini.
sorun kendi gibi birini bulamamasıyla başlar. 
tekrar kendine döner,kendiyle konuşur, kendiyle bir daha barışır.
herkesin kendi gibi olmayacağına kanaat getirir ve yeniden çıkar dışarı.
bu sefer kendisi gibi değil bambaşka birini ister.
bi'kaç kişi bulur,onların farklı hayatlarıyla yakından ilgilenir.
evet, böyle oluyormuş farklı biri daha iyi geliyormuş der.
zaman geçtikçe o farklılıkların arasında kendine dair bi'şeyler aramaya başlar.
bi' gülümseme?
belki benzer bi' anı?
ya da bi koku?
her şeyi yabancı bulmakla başlar bi' sonraki evre.
her şey anlamsız bi' şekilde yabancılaşmaya başlar.
insanların bir dakikasının bir dakikasını tutmamasına tahammül edemez.
onlardan uzaklaştıkça kendine döner.
tüm sahip olduğu alanı küçültmeye başlar. 
ta ki sadece kendisinin olduğu bi' daire bırakana kadar.
bu sefer güvende hisseder. 
rahatsızlık duyabileceği her şeyi yok etmiştir.
arkasında bıraktığı hiçbir şeyden pişman değildir.
hayatta tek başına olduğunun farkında olan yetişkin biri olmuştur artık.
sonrasında sıkılır.
kahvaltı yapmaktan,soğuk havadan,sonrasında sıcağından,toplu taşıtlardan,dinlediği şarkılardan...
ardı arkası kesilmeyen sıkılmalar sonunda kendini bulur. 
hepsini birleştirmeye çalışır, yeniden sevmeye çalışır.
kendisi için çabalar.
tek başına olduğu sürece her şeye yetişemeyeceğini fark eder.
hem ışık olup,hem çabalamak, hem kendini şarj etmek zorlaşır.
yardım istemeye ne hakkı vardır,ne de yüzü.
çabalamaktan vazgeçer bi' gece vakti.
kendinden sıkılmadığına inandırmaya çalışır kendini.
kendini sevdiğini hatırlamak için uğraşır.
ama sahip olduğu o kocaman daireden geriye sadece kendisi kalmıştır.
tüm güzel anılar o dairenin küçülmesiyle yok olmuşlardır.
sonra ne mi olur? 
kendini kandırdığının farkına varır. 
ne ışığı vardır
ne gücü
ne inancı...
umudunu da arada bi' yerde bırakmış olduğunu fark eder.
umutsuzluğu başlar.
düşünsenize kendine bile umudu olmayan bir insan?
ne kendini kabullenebiliyor ne başkasını.
ne başka biri olabilir ne kendiyle baş edebiliyor.
işte bu anlattığım durum var ya,
bi' insana verilebilecek en büyük ceza.
ya da en büyük intihar...